Hürriyet muharriri İhsan Yılmaz, gazeteci muharrir Çetin Altan’ın ressam İvi Stangali’den bir kızı olduğunu, İvi ve Zeynep Maya’nın öyküsünün “İvi Stangali-Ressamı Hatırlamak” ismiyle kitaplaştırıldığını yazdı.
Ressam İvi Stangali, 1964 yılında Kıbrıs olayları sonrasında İnönü Hükümeti’nin aldığı kararla Yunanistan’a gönderilen Rum kökenli vatandaşlardan. İhsan Yılmaz’ın aktardığına nazaran, Bedri Rahmi Eyüboğlu Atölyesi’nden mezun olan, Arif Keskiner’in “Güzel bir Rum kızıydı, Modigliani’nin bayanları üzere, uzun boyunlu, sülün üzere bir kızdı” diye tanım ettiği İvi, Cihangir’de oturur. Akademi hocalarından, ressamlardan, edebiyatçılardan oluşan bir etrafta yaşayan İvi, 1960’lı yılların başında Çetin Altan’a aşık olur ve ondan bir çocuğu olsun ister. Lakin evli olan Altan bu sorumluluğu almak istemez. Her şeye karşın gebe kalan İvi, doğum yaptıktan kısa bir müddet sonra da Yunanistan’a gönderilir.
İnsan Yılmaz, “Ünlü müellifin büyük sırrı ve İvi Stangali’nin çok acıklı hikâyesi” başlıklı yazısında İvi’nin o yıllarını ve Maya’nın babasıyla tanışma kıssasını şöyle aktarır:
“Türkiye’de alabildiğine renkli bir hayat süren İvi, bütün bu yaşadıklarından sonra hayata küstü. Yalnızca hayatının renkleri değil, fotoğraflarında kullandığı renkler de yok olup gitti. Yoksulluk içinde dükkândan bozma bir konutta yaşadılar. Kızı Maya 1999’da kaybettiği annesinin son 35 yılının nasıl geçtiğini şöyle anlatacaktı:
‘İvi’nin Atina’da yaşadığı 35 yıl, uzun bir günün gece içinde seyahati üzere geçti. Yıllar boyunca sonsuza dek tekrarlanan tek bir gün. Vakit, derin bir ümitsizlik içinde geçerken o, dışarıdan gelebilecek her türlü tesire kapalıydı. Yeni dostluklar kurmadı, tek bir arkadaş edinmedi. Dostları Türkiye’de kalmıştı… Çaresizliğe gömülen İvi fotoğraf yapmayı bıraktı… Resmi terk etmesi bir cins intihardı. Türkiye’de yapıtlarında kullandığı renklerin bilakis Atina’da yaptığı az sayıda fotoğraf karanlık ve renksizdi. Annem yürürken gerisinde renkler bırakarak kaybolan tek başına bir figür olarak kaldı aklımda.’
İvi Stangali, son anına kadar Maya’ya babasının kim olduğunu asla söylemedi. Babasının bir otobüs sürücüsü olduğunu ve kazada hayatını kaybettiğini biliyordu. Annesi o denli demişti zira. Yaşlanıp unutkanlıkları başlayınca anladı annesinin ona doğruyu söylemediğini. Mevt döşeğinde artık doğruyu bilme hakkı olduğunda ısrar edince geldi aradığı karşılık. Babası Türkiye’nin en ünlü gazeteci ve muharrirlerinden biriydi. Çetin Altan ismini birinci kere o vakit duydu Maya.
KIZ DEĞİL ERKEK SANIYORMUŞ
1999 yılında bir telefon geliyor Arif Keskiner’e. Arayan Panayot Abacı’dır. Oğlu Atina’da yaşıyordu ve Maya ile tanışıyorlardı. Maya bu bilgiyi doğrulatmak ve babasıyla tanışmak, görüşmek istiyordu. Bunun gerçek olup olmadığını soruyordu Panayot Abacı. Keskiner hakikat olduğunu lakin bunu Çetin Altan’a nasıl söyleyeceklerini bilemediğini anlattı Panayot Abacı’ya. Bir İzmir seyahati sırasında yalnız kaldıkları bir anda mevzuyu Çetin Altan’a açtı Keskiner. İvi ölmüştü ve kızı kendisini görmek istiyordu. Evvel onun kız değil erkek olduğunu söyler Altan. Aklında o halde kalmıştır zira. Keskiner’in düzeltmesiyle kendisinin de Maya’yı çok görmek istediğini, fakat öncelikle çocuklarına durumu açıklaması gerektiğini söyler.
Daha sonra Maya Türkiye’ye gelir ve Çetin Altan’ın kapısını çalar. Çetin Altan’a kendini tanıtır. Çetin Altan kızını içeriye davet eder, oğulları Mehmet ve Ahmet Altan’la tanıştırır. Altan Ailesi Maya’yı İstanbul’da ağırlar, birlikte yemekler yenir, ailenin yazlığında bir arada tatil bile yaparlar.
Arif Keskiner son alarak Maya’yı 2015 yılında vefat ettiğinde Çetin Altan’ın cenazesinde görür. Maya, annesini tanıyanlarla görüşmek, onlarla konuşmak ister. Sonraki günü Çiçek Pasajı’ndaki Cuma Masası’na davet eder. Maya cenazede ailenin kendisine soğuk davrandığı için üzüldüğünü anlatır, Altanlardan hiçbir miras talep de etmeyeceğini söyler.
Ve bir baba-kız öyküsü nasıl başladıysa o denli sona erer.” (YAZININ TAMAMI)
