Rusya’nın Ukrayna’ya atağıyla başlayan savaşta şimdiden yaklaşık 2 milyon kişi konutunu yurdunu terk etmek zorunda kalırken, hergün yüzlerce kişi ölüyor, yaralanıyor. Türkiye’de iktidarın tavrı, savaşın emekçi ve işçilere yansıması ve antiemperyalist barış çabası hakkında değerlendirmelerde bulunan Emek Partisi (EMEP) Genel Lideri Ercüment Akdeniz, ‘pandemiden sonra kapitalist barbarlığın bir benzerinin savaşta görüldüğünü’ belirterek, “Sorun kapitalist tertip sıkıntısıdır. Bu çürümüş nizamın devamı lakin kanla savaşlarla mümkün. Pandemideki kâr savaşının yeni biçimidir savaş. Yıkarken silah monopolleri kazanıyor: İnşa ederken demir, çelik, inşaat monopolleri. Güç, toprak ve pazar paylaşım savaşının borsasından kan damlıyor. Devir yeni alt üst oluşların yaşanacağı, sosyalizmin emek dünyasını yine saracağı bir periyoda de işaret. Kuruyan, yağmalanan yerküreye şöyle bir bakın; insanlığın emekçi ve işçi iktidarlarına gereksinimi var” dedi.
Türkiye halkının barış beklentisi ile AK Parti hükümetinin savaş karşısındaki tavrını birbirinden ayırmak gerektiğini söyleyen Akdeniz, Evrensel’e yaptığı açıklamada, NATO’ya ait soruya ise şu karşılığı verdi:
“Türkiye NATO’ya girdiğinden beri başı beladan kurtulmadı. Afganistan’dan Libya’ya birçok yere NATO gücü olarak Türkiye de asker gönderdi. NATO 12 Eylül darbesi üzere kanlı darbelerin de ardındaki güçtür.
Kirli ve kanlı geçmişe sahip olan NATO emperyalist bir savaş örgütüdür. NATO’ya bugün ABD emperyalizmi öncülük ediyor. NATO doğu Avrupa ve Ukrayna’daki tansiyonun, provokasyonların, askeri yığınağın sorumlu taraflarından biridir. NATO Ukrayna ve etrafını silah yığınağı ve nükleer taarruzun üssü yapmak istiyor, bu çok açık. Ukrayna üzerinde yaşanan emperyalist dalaşın bir tarafı Putin idaresi ise öbür tarafı ABD ve NATO güçleridir. NATO alacağı her kararda Türkiye’yi de savaşa dahil edecek. NATO üyeliği ortada dururken, ikili askeri mutabakatlar yürürlükteyken, ABD askeri üsleri Türkiye’den hala sökülüp atılmamışken; hükümetin ‘tarafsızlık’ ve ‘barış’ lafları içi boş laflardır.
Sözümüz açık ve net: Ne NATO’nun savaş otomobiline bineceksin ne de öbür emperyalistin. Ülke NATO’dan derhal çıksın, askeri mutabakatlar çabucak iptal edilsin. Ukrayna’da silah satışına son verilsin. Montrö Sözleşmesi’nden doğan haklar emperyalistler için değil, barış için kullanılsın. NATO’nun alacağı siyasi, ticari, askeri ambargo kararları tanınmasın. ABD ve Rusya ile girilen bağlantılarda S-400, F-35 üzere çılgın silahlanmalara sona erdirilsin. Ülke kaynakları militarizme, emperyalist silah monopollerine akmasın, devasa savaş harcamaları terk edilsin, bu paralar eğitime, sıhhate, halk faydasına kullanılsın. Bakın, son bütçe görüşmelerinde de EMEP olarak savaş harcamalarına dikkat çekmiştik. Bütün bunları yok sayarak bölgede barış gücü olunmaz. Olsa olsa emperyalist bloklardan birinin ‘barış gücü’ ismi altında savaş gücü olunur. İşte bugünkü iktidarla bizim aramızdaki fark budur.
Türkiye uzun müddettir tartışılan ABD-Rusya ortasındaki ‘denge’ siyasetini savaş şartlarında sürdürebilir mi?
Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz. Dış siyasetini yeni Osmanlıcı hatta bağlamış olan AKP, ABD ile Rusya emperyalizmi ortasında rüzgargülü taraf değiştiriyor. Ülkeyi maceradan maceraya, savaş bataklığına sürüklüyor. Zira AKP’nin gerisinde savaştan çıkar uman işbirlikçi burjuva inhisarlar ve sermaye güçleri var. Savaş zenginleri bunu ‘ulusal çıkar’ diye yutturmaya çalışıyor. Lakin savaşın faturası her seferinde halkın sırtına biniyor. Bu güçler fırsat bulduklarında Ukrayna savaşına da baş aşağı dalmaktan geri durmazlar. Bir müddettir zayıflayan tek adam idaresi bunu değerlendirecektir. Özetle sermaye sınıfı savaş ve yağmanın, emekçi sınıfı ve halk ise barış gayretinin sigortasıdır.
NATO’nun Türkiye’nin güvenliği için kıymetli olduğu öne sürülüyor. Türkiye NATO olmadan kendisini koruyamaz mı?
Savaşı zenginler başlatır fakirler ölür. Savaş başladığında sonu birinci geçenler sermaye sahipleridir. Paralarıyla birlikte kaçar onlar. Geride kalan milyonlarca fakir Suriye’de, Ukrayna’da olduğu üzere zahmet çeker, her şeylerini kaybetmiş mülteciler durumuna düşerler. O nedenle bu sorunun cevabı da sınıfsal olmak zorundadır. Şayet Türkiye’yi emekçiler ve işçiler yönetse onların tercihi emperyalist savaşın tarafı olmazdı. Bir ülkenin, bir halkın kendini muhafazasının yolu öncelikle barış siyasetinden geçer. Komşu ülkelerle barış, dünya halklarıyla barış diyoruz. Türkiye halkı 70 yıllık NATO tarihinde hiçbir vakit kazanmamış, daima kaybetmiştir, bedel ödemiş fakirleşmiştir. Türkiye kendini koruyacaksa evvel NATO’dan korumalıdır.”
RÖPORTAJIN TAMAMI İÇİN TIKLAYINIZ
